Lydia’lı bir kız olan Arakhne, işlemede, nakış yapmada, kilim dokumada öylesine usta, öyle becerikliymiş ki, onun üzerine kimse yokmuş. Dağdan, nehirden, ormandan periler bile gelip, yaptığı işlere hayranlıkla bakarmış.





Çevresinin de yoğun ilgisiyle, zamanla kendini iyice beğenmiş Arakhne.

Günlerden bir gün gelmiş, ölümlülere el işini öğreten tanrıça Athena’dan bile daha iyi elişi yapabileceğini söylemiş.

Tanrıça ise bu sözlere kızmış, hemen yaşlı bir kocakarı kılığına girip Arakhne’nin karşısına çıkmış. Daha alçakgönüllü olmasını, tanrılara saygılı davranmasını öğütlemiş. Arakhne ise hiç oralı olmamış. Athena ile elişinde yarışıp, onu geçebileceğini söylemiş yine.

Bunun üzerine Tanrıça Athena gerçek kimliğine dönüşüp, kızın yarışma teklifini kabul etmiş. Yarışa başlamışlar, fakat Athena bakmış ki kızın el becerisi kendisine denk, hatta ondan daha da iyi. Bırakmış yarışı, bütün nakışları yırtıp atmış.

Arakhne de üzüntüsünden kendini asmak istemiş. Ama tanrıça buna da mani olmuş. Onu bir örümceğe dönüştürmüş. Arakhne’nin haklı kibrine verilen ceza da bu olmuş; sonsuza kadar tozlu duvarlarda ağ örmek…